afgelopen weekend in New York City, ik had het onverwachte plezier om twee van mijn beste vrienden van de kleuterschool te zien.
Deze vrouwen, nu 40, zijn voor mij als thuis. Hoewel we geen interactie hadden tussen de derde klas en nu, overtrof het comfortniveau dat ik bij hen was mijn verwachtingen overtroffen.
{Doe alsof ik een foto heb ingevoegd van mezelf die elk van hen het beste hier knuffelen.}
We werden voor het leven gebonden door een unieke, kleine schoolervaring in de vroege kinderjaren. Onze elementaire ‘school’ bestond uit dertig kinderen, verdeeld in drie groepen en de hele dag hands-on multidisciplinair leren. Als je van labels houdt voor onderwijsstijlen, zoals Montessori of zoiets, kan ik je niet helpen het te identificeren. Dit was in Santa Monica, CA in de late jaren ’70.
Dat heb je misschien geraden van Sammy’s moedig bedrukte Romper.
De fysieke ruimte van onze school was een woonhuis. Wat we de grote kamer noemden, was iemands woonkamer in het vorige leven van het gebouw. We hebben veel van ons leren op de vloer gedaan.
Elk jaar, vóór het schooljaar, leidde onze leraren ons in een schriftelijke oefening waarin elk kind zijn of haar naam bovenaan een stuk papier had geschreven. De papieren werden op tafels rond de grote kamer geplaatst. Het hele studentenlichaam (allemaal 30 van ons!) Circuleerde door de kamer en ging zitten om iets goeds te schrijven over elk van onze klasgenoten op hun papieren. De zin die ons werd gevraagd te voltooien begon met “Ik hou van de manier waarop jij …”
Later die week hadden we elk de ervaring om op het podium te zitten (echt het achterdek van het huis) en onze positieve gevoelens voor onze collega’s en ouders hardop voor te lezen. Dit ben ik, de woorden van mijn vrienden horen lezen door mijn leraar, Joel.
Het voelde niet alleen goed om te horen wat anderen over ons hadden geschreven, maar om onze gevoelens hardop te horen voorlezen voor onze collega’s.
Sammy, ik hou van de manier waarop je mensen een knuffel geeft als ze huilen.
Jessica, ik hou van de manier waarop je danst.
Jon, ik hou van de manier waarop je bijvoeglijke naamwoorden in je verhalen gebruikt.
Dit krachtige ritueel is altijd bij me gebleven als een favoriete herinnering aan de kindertijd.
Jessica heeft haar beurt in de stoel.
Ik wil dat Joel weet dat ik geen van deze dingen ben vergeten; Dat wij, zijn vroegste alumnae, allemaal betere mensen zijn vanwege de opleiding die we als jonge kinderen op zijn school hebben ontvangen. We zijn betere mensen, omdat we hebben geleerd onze vrienden te vertellen wat we leuk vinden aan hen.
Het zien van Sammy en Jessica bevestigde dit weekend dat voor mij. We waren niet bang om elkaar te vertellen hoe speciaal we voor elkaar zijn, omdat we de kans hadden gekregen om te oefenen.
+++
Deze reflectie op wat ik zou willen vertellen dat iemand uit mijn verleden wordt gesponsord door Hallmark, omdat ze een Facebook -app hebben die ons aanmoedigen om ‘te vertellen’! Deze serie verschijnt maandelijks op Rookie Moms en zal doorgaan tot het einde van het jaar.